Σκύλος και Ευθανασία – Όταν έρχεται αυτή η δύσκολη ώρα – Ευθανασία στον φίλο μου;

Με έχεις φιλήσει, με έχεις αγκαλιάσει, μου έχεις φτιάξει την διάθεση, με έκανες καλύτερο άνθρωπο. Έρχεται όμως η ώρα που πρέπει να σε αποχωριστώ.

Θυμάμαι, ήσουν κούταβος παχύς που δεν μπορούσε να περπατήσει. Τα ποδαράκια σου άνοιγαν από το βάρος. Καμπανούλη σε φώναζα τον πρώτο καιρό. Μέχρι να αναπτυχθείς, τα αυτάκια σου ήταν τόσο μεγάλα που κάλυπταν ολόκληρο το πρόσωπό σου. Έγινες όμως ολόκληρος άνδρας…

Παρά το μέγεθός σου και την όψη σου, μπορώ να πω πως είσαι το πιο χαρούμενο σκυλί που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου. Από την πρώτη στιγμή μόλις άκουγες την φωνή μας, κουνούσες την ουρά σου. Κουνούσες την ουρά σου όταν έπινες νερό, όταν έτρωγες, όταν περπατούσες, μέχρι και όταν κοιμόσουν.

Μέχρι τους 8 σου μήνες ήσουν κολλημένος στο πόδι μας. Στην βόλτα, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, ήθελες σε κάθε στιγμή να έρχεσαι σε επαφή μαζί μας. Να μας ακουμπάς, να μας τρίβεσαι, να μας φιλάς. Δεν ήσουν όμως γλυκανάλατος. Όποιος δεν σου άρεσε, σκύλος ή άνθρωπος, σε φοβόταν. Ένα απλό γρύλισμα ήταν ικανό να κάνει τον οποιονδήποτε να κοντοσταθεί. Αγαπούσες όμως (σχεδόν) τους πάντες. Και τους αγαπούσες πληθωρικά.

Στριφογυρνούσες, χοροπηδούσες, έγλειφες, έπαιρνες τα 40 κιλά σου και είχες την απαίτηση να σε πάρουν αγκαλιά. Αλλά δεν σε ένοιαζε. Ήθελες αγάπη, έδινες αγάπη. Δεν μεγάλωσες ποτέ. Θα θυμάμαι όλη μου την ζωή πως μόνο στην δική μου αγκαλιά (παρά τα κιλά σου σε έπαιρνα) ένοιωθες ασφάλεια. Μόνο στην δική μου αγκαλιά μπορούσες να κοιμηθείς.

Θυμάμαι πόσο πονηρούλης ήσουν όταν εσύ ή ο άλλος, κάνατε μία ζημιά και μόλις ακούγατε την φωνή μας «τι κάνατε εδώ», έτρεχες ανέβαινες στην γωνία του καναπέ και έκανες πως κοιμάσαι καθιστός. Θυμάμαι πόσο ζητιάνος είχες γίνει τα τελευταία χρόνια, που έκλαιγες όταν μας έβλεπες να τρώμε γιατί ήθελες και εσύ κανά μεζέ. Ποτέ δεν σε αφήσαμε έτσι όμως.

Μπορώ να γράφω επί ώρες. Πολλά όμως δεν θέλω να τα αποτυπώσω σε μία ιντερνετική φόρμα. Θέλω να τα έχω να τα θυμάμαι. Το γαύγισμά σου, τα χοροπηδηχτά σου, την ουρίτσα σου, και εκείνη την τεράστια γλώσσα που προσπαθούσε να μας γλείψει ακόμα και από τα πέντε μέτρα.

Ήσουν το πιο γλυκό πλάσμα που γνώρισα. Αλλά όπως και ο προκάτοχός σου και συνονόματός σου, ήσουν άτυχος. Η αρρώστια που σε χτυπά σου δίνει ελάχιστο και μαρτυρικό χρόνο ζωής. Δεν θα σε αφήσω να υποφέρεις. Πρέπει ο θάνατός σου να είναι τόσο γλυκός όσο ήταν και η ζωή σου. Θα σε θυμάμαι για πάντα Ράμπο.